Her adımda tarihini yaşadığım, gizemine hayran kaldığım, çoktandır bilir gibi, hiç bilmez gibi...
Mahremin içinde, atlının ardında, şanından nefes aldırmayan, sisi de martısı da vapuru da ayrı bir türkü...Ya varlık ya da yokluğun resmidir burası..Arasındaki renkler, sen de.Yaşadığın gibi renklendirir, hissettiğin gibi yaşarsın.Ruhun gibi, gözün gibi görürsün baktığın her yeri...
Gel gelelim ki, avuçlarının içi bu kez görkemden, tarihten, insandan değil de kendiliğinden terliyorsa; ne sen bunun farkındasın, ne polis, ne de diğerleri farkında...! Boğazına yumruk iniyor, konuşturmuyorsa seni, bütün yüzün burnun ucunda toplanıp, alnın buruşup, kaşların çatılıyorsa kendiliğinden..Kendiliğinden uyuklayamıyor, ağırlık kaldırıyor, yarını hiç bilmiyorsan..Kendiliğinden konuşup, kendiliğinden ağlaşıyorsan... Tedirginliğinse aynada her karşılaştığın ve heyecanınsa... Neredesin sen de farkında değilsen; öğrenirsin, yaşarsın küçük..!
Ellerini vurduğun yerlerde kimlerin izleri var bir bilsen küçük, ah ne kadar çok şeyi bilmediğini bir bilsen küçücük...! İşte, o zaman insanlığın cehaletine tutacağın ışığın meşalesini ateşlemiş olurdun..
Bilmeye çıktığın yollarda çaldığın kapılar seni, sana götürecek..Kaptanın meşaleyi ateşleşleyecek..Sen de meşaleyi geçtiğiniz kıyılara tutacaksın..Işığa çağıracaksın, insanlığı..Öncü olacak..Öğrenecek sonra da sen öğreteceksin.. Yaşamın oyununu gönlünle, gönlüyle isteyenlere öğreteceksin..
Gülahene Parkı'ndaki ceviz ağaçları gibi..Sen cebelleşirken, kimse bunun farkına varmayacak..!Bir sen, bir de gönlü geniş büyüklerin, birer ceviz ağacı olduğunuzu bileceksiniz...
İşim gücüm budur benim,
Gökyüzünü boyarım her sabah,
Hepiniz uykudayken.
Uyanır bakarsınız ki mavi.
Deniz yırtılır kimi zaman,
Bilmezsiniz kim diker;
Ben dikerim.
Dalga geçerim kimi zaman da,
O da benim vazifem;
Bir baş düşünürüm başımda,
Bir mide düşünürüm midemde,
Bir ayak düşünürüm ayağımda,
Ne halt edeceğimi bilemem.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder